Cmentarz na Wólce zajmuje powierzchnię 143 ha i znajduje się w pobliżu trasy wylotowej na Gdańsk. Graniczy z Lasem Młocińskim oraz ulicami Wóycickiego, Wólczyńską i Estrady.
Historia Cmentarza Północnego
W latach 60. XX wieku miejsce pod nowy cmentarz zostało wyznaczone na północnym krańcu stolicy, częściowo na terenie Wólki Węglowej. Konieczność powstania nowej nekropolii wynikała z braku wolnych miejsc grzebalnych na już istniejących warszawskich cmentarzach. Obiekt został otwarty w 1973 roku. Zaprojektowano go w kształcie nieregularnego wieloboku na terenie wykupionych gruntów rolnych. W pierwszych latach istnienia, z uwagi na dużą odległość od centrum, warszawiacy niechętnie decydowali się na pochówek swoich bliskich w tym miejscu. Wówczas grzebano tu głównie osoby o nieustalonych personaliach oraz samobójców.
W pierwszym etapie istnienia cmentarza pod pochówki przygotowano 50 ha terenu. W latach 1979-1980 udostępniono kolejną część nekropolii. W kolejnych latach cmentarz był stopniowo powiększany. Już na początku XXI wieku udostępniono jako ostatnie kwatery na południowym zachodzie. W sumie na powierzchni 143 ha powstało 800 kwater grzebalnych. Łączna długość wszystkich dróg i alejek wynosi ponad 200 km. Na terenie cmentarza znajduje się też dom pogrzebowy z trzema salami ceremonialnymi, przechowalnia zwłok i spopielarnia zwłok (funkcjonuje od 1997 roku). W 2008 roku oddano do użytku trzy zespoły kolumbariów, gdzie przechowuje się urny z prochami.
Na cmentarz prowadzą cztery bramy – północna, południowa, wschodnia (główna) i zachodnia. Tuż przy murze pod adresem Wóycieckiego 14a znajduje się kościół św. Ignacego Loyoli, w którym odbywają się pogrzeby osób wyznania rzymskokatolickiego. Cmentarz na Wólce jest cmentarzem komunalnym, co oznacza, że może być na nim pogrzebana każda osoba, niezależnie od wyznania i światopoglądu. Poszczególne kwatery oddzielają pasy roślinności. Na terenie nekropolii znajdują się tysiące drzew oraz krzewów ozdobnych. Pochówki odbywają się zarówno w tradycyjnych grobach (ziemnych i murowanych), jak i w urnowych (ziemnych i murowanych), kolumbariach oraz katakumbach. Oprócz tego wyodrębniono tereny zielone do rozsypywania prochów.
