Powązki Wojskowe często mylone są ze Starymi Powązkami, które znajdują się na tej samej ulicy. Są to jednak dwie oddzielne nekropolie. To nie tylko miejsce pochówku, lecz także pamięci, które licznie odwiedzają mieszkańcy stolicy oraz turyści.
Historia Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie
Początki cmentarza na obszarze dzisiejszych Powązek Wojskowych sięgają 1912 roku. Utworzona wówczas nekropolia była cmentarzem prawosławnym (nazywanym również carskim) i chowano na niej żołnierzy rosyjskich. W czasie trwania I wojny światowej spoczywali tutaj również żołnierze chorwaccy, czescy, niemieccy, polscy, węgierscy czy słowaccy. Od 1915 roku cmentarzem zarządzał garnizon niemiecki.
Gdy w 1918 roku Polska odzyskała niepodległość, nekropolia przeszła w ręce polskiego duszpasterstwa wojskowego. Miejsce to uporządkowano, istniejące kwatery odnowiono, wyznaczono aleje, a cały teren tego miejsca powiększono do 24,5 hektara. Nadano mu wówczas nazwę Cmentarza Wojskowego na Powązkach i przebudowano cerkiew na Kościół Św. Jozefata Kuncewicza.
Powązki Wojskowe pod polskim zarządem
Od 1921 roku na Powązkach Wojskowych rozpoczęto chowanie uczestników powstania listopadowego, styczniowego, wielkopolskiego, powstań śląskich, walk o granice Rzeczypospolitej Polskiej czy bohaterów walczących w wojnie polsko-bolszewickiej. Podczas okupacji na terenie nekropolii spoczęli członkowie polskiego ruchu oporu, wielu z nich pod przybranymi nazwiskami. Po II wojnie światowej na Cmentarz Wojskowy przenoszono ciała powstańców, żołnierzy Armii Krajowej oraz cywilów, którzy zginęli na terenie miasta w czasie Powstania Warszawskiego. Po zakończeniu wojny miejsce to przejęła administracja wojskowa. Dzięki temu można było sfinansować jego odbudowę i konserwację.
