Zasiądź za sterami kultowego „kibla”! W Stacji Muzeum zaprezentują symulator EN57

O godz. 12 zainaugurowany zostanie nowy sezon klubów miłośników Stacji Muzeum – „Ciuchciaki” i „Parowozik”, w ramach którego odbędą się warsztaty z maskotką muzeum – maszynistą Rysiem. Całe wydarzenie jest przystępne cenowo. Tego dnia bilet do muzeum kosztuje jedynie 16 zł, a dzieci do 7 lat mogą wejść za darmo.

Polecane

kolej

Pierwszy pociąg towarowy wyruszył z Warszawy do Chin

Historia eksponatu. Z torów Kolei Mazowieckich do muzeum

Kabina, w której powstał symulator, to wyjątkowy eksponat o bogatej historii. Pochodzi z pociągu EN57 o numerze 935, który został wyprodukowany w 1973 roku w Państwowej Fabryce Wagonów we Wrocławiu. Przez lata pociąg ten przewiózł miliony pasażerów, a od 2005 roku służył w barwach Kolei Mazowieckich, obsługując w ostatnich latach swojej eksploatacji połączenia między Warszawą a Sochaczewem. 8 sierpnia 2024 roku, na terenie Sekcji Napraw i Eksploatacji Taboru KM w Tłuszczu, kabina została uroczyście odcięta i przekazana Stacji Muzeum. Warto zaznaczyć, że jej wnętrze zachowało swoje oryginalne, historyczne wyposażenie, co nadaje symulatorowi autentyczności i unikalnego charakteru.

Polecane

kolej

Warszawa-Kraków za 9 zł, nocne kursy do Pragi. To oferta konkurencji PKP

Dlaczego „kibel” to kultowy pociąg?

Wspomniany EN57 to prawdziwa ikona polskiej kolei. Produkcja trwała od 1962 do 1993 roku, co czyni go najdłużej produkowanym pojazdem szynowym na świecie. Ten prosty, trwały i łatwy w obsłudze pojazd przewiózł całe pokolenia Polaków. Jego wszechobecność, niezawodność oraz charakterystyczny wygląd z falistymi, ryflowanymi blachami sprawiły, że na stałe wpisał się w krajobraz naszego kraju.

Swoją potoczną, prześmiewczą nazwę „kibel” zawdzięcza kilku miejskim legendom. Najpopularniejsza głosi, że nazwa wzięła się od fatalnego stanu toalet i często wyczuwalnego z nich, nieprzyjemnego zapachu. W pojazdach przyjmowanych bezpośrednio z Pafawagu zdarzały się błędy konstrukcyjne. O jednym z nich opowiada Zbigniew Dzięcioł, mistrz koordynator MNG – „pamiętam go szczególnie, ponieważ zostałem zobowiązany do znalezienia przyczyny uszkodzeń sprężarek głównych i przykrego zapachu, jaki panował w pojazdach. Odkryłem, że czerpnie powietrza zasysanego do sprężarki umiejscowiono w WC, a pasażerowie zamiast w muszlę celowali w te otwory. W związku z tym przerobiono czerpanie powietrza na pudło boczne, ale tam z kolei zaciągało wodę deszczową. Ostatecznie zrobiono zaciąg pod pudłem pojazdu.”

Inne teorie mówią o tym, że serce pociągu, czyli rozrusznik, znajdowało się blisko toalet, a jeszcze inna, że miały być tam one w pierwotnym zamyśle, a finalnie w tym miejscu umieszczono urządzenia elektryczne. Niezależnie od faktycznego pochodzenia nazwy, pokazuje to, jak silny, emocjonalny związek mieli pasażerowie z tym pojazdem. EN57 jest symbolem prostoty, niezawodności i towarzyszem podróży, który po latach budzi ciepłe, sentymentalne wspomnienia.