„Projekt Gustawa Trzcińskiego charakteryzuje się umiejętnym połączeniem elementów i motywów typowych dla klasycyzującego historyzmu (gradacja rozwiązań, pilastry, fryzy, profilowane gzymsy z motywami kimationu i astragalu, festony, róg obfitości) z uproszczeniem formy i redukcją elementów zdobniczych typową dla wczesnego modernizmu oraz nowoczesną konstrukcją (duże otwory okienne, pozbawiony przęseł przejazd)” – napisał w uzasadnieniu decyzji o wpisie Marcin Dawidowicz, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Wskazuje on, że kamienica przy Wilczej 9A wyróżnia się na tle ówczesnej zabudowy czynszowej monumentalizmem osiągniętym poprzez zastosowanie w kompozycji elewacji frontowej schematu świątyni antycznej o osiowych podziałach wyznaczonych układem pilastrów i zwieńczeniem w postaci rozległego tympanonu (attyka dachowa) oraz zastosowaniem dużych partii przeszkleń fasady (witryny lokali usługowych, wielokwaterowe okna mieszkań). Autorski charakter obiektu podkreśla inskrypcja na elewacji z podpisem architekta. O wartości projektu świadczy również konsekwentne stosowanie przyjętej stylistyki w wystroju elewacji od strony dziedzińca oraz we wnętrzu budynku.
Dawidowicz zwraca również uwagę na zastosowaną w budynku metaloplastykę – bramę wjazdową, balustrady klatek schodowych, uchwyt na flagę. Wszystkie te elementy łączy motyw esownicy. Kolejnym argumentem przemawiającym za wpisaniem Wilczej 9A do rejestru zabytków prowadzonego przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków jest zachowany układ funkcjonalno-przestrzenny kamienicy – z reprezentacyjnymi klatkami schodowymi, lokalami mieszkalnymi i biurowymi oraz elementami dekoracyjnymi we wnętrzu.
Historia kamienicy przy ul. Wilczej 9A przed II wojną światową
Kamienica przy ul. Wilczej 9A znajduje się w południowej pierzei ulicy wytyczonej na terenach dawnego folwarku Kałęczyńskiego (dawana nazwa – ul. Kałęczyńska). Działka, na której znajduje się budynek, została wydzielona w połowie XIX w. W latach 1923-1925 na zlecenie nowego właściciela nieruchomości, inż. Feliksa Wiślickiego chemika i dyrektora tomaszowskiej fabryki i jego współpracownika Hilarego de Chardonneta, wynalazcy sztucznego jedwabiu, po zachodniej stronie działki wybudowana została jednopodwórzowa kamienica dochodowa (czynszowa). Autorem projektu był Gustaw Trzciński, architekt i prekursor budownictwa żelbetowego w Polsce. Prace realizowane były przez przedsiębiorstwo budowlane Paweł Holc i S-ka.
